Eμβληματική μορφή της Αριστεράς στην πόλη μας με μεγάλη συνδικαλιστική , συλλογική και πολιτική παρουσία και δράση.
Αναπολώντας τα παλιά…
Βρισκόμαστε στο 2002 και η Ομοσπονδία μας γίνεται 40 χρόνων.
Με την ευκαιρία οργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις.
Δέκα μέρες πριν την έκθεση, ανακάτευα κάποιες φωτογραφίες του προσωπικού μου «αρχείου» για να προτείνω για την έκθεση.
Δίπλα μου ο συνεταίρος μου Πέτρος Πούλης παρακολουθεί και σχολιάζει.
- Μη βάζεις συνέχεια φωτογραφίες που είσαι εσύ γιατί κάποιοι μπορεί να το σχολιάσουν αρνητικά.
Του απάντησα:
α. Αυτές τις φωτογραφίες έχω.
β. Κάθε φωτογραφία που επιλέγω και προτείνω, κάτι συμβολίζει.
Ανακατεύοντας λοιπόν τις φωτογραφίες, στάθηκα για πολλή ώρα σε μια.
- Που είσαι εδώ ρε Αναγνωστόπουλε; Με ρώτησε αδιάφορα.
- Στην … Αριδαία του απάντησα. Σε μια αίθουσα που τρέμανε τα δόντια μας από το κρύο γιατί από λάθος δεν είχε έρθει το πετρέλαιο.
- Στην Αριδαία; Που είναι η Αριδαία;
- Έλα ντε, του μουρμούρισα και συνέχισα να κοιτάζω τη φωτογραφία, ενώ το μυαλό μου ταξίδευε σε…άλλους κόσμους.
Ο άλλος άρχισε να με κοιτάζει ανήσυχος.
- Δεν πιστεύω να θέλεις να βάλεις και αυτή στην έκθεση; Δεν πιστεύω να θεωρείς «κορυφαία στιγμή του Κλάδου» την επίσκεψή σου στην… Αριδαία, μου παρατήρησε αυστηρά.
Τον κοίταξα με ένα απλανές βλέμμα, ενώ το μυαλό μου συνέχιζε να … ταξιδεύει και του μουρμούρισα:
- Δε σκέφτομαι να τη βάλω απλώς στην έκθεση. Σκέφτομαι να πετάξω όλες τις άλλες και να βάλω μόνο αυτή.
- Α, δεν είναι καλά ο άνθρωπος. Η περίπτωσή του είναι… προχωρημένη, ξέσπασε και ανέβηκε στο πατάρι.
Σε λίγο κατέβηκε και ρώτησε κοροϊδευτικά:
- Λοιπόν, τι θα κάνεις;
Θα αναγάγεις σε μέγα γεγονός την επίσκεψή σου στην Αριδαία;
- Όχι του απάντησα. Δε θα την βάλω στην έκθεση.
Θα κάνω κάτι καλύτερο.
Θα γράψω ένα άρθρο στον «υδραυλικό» με θέμα αυτή τη φωτογραφία.
Σοβαρεύτηκε και κάθισε στην καρέκλα απέναντί μου.
- Τώρα εσύ ή τρελάθηκες τελείως ή κάτι έχεις στο μυαλό σου.
Και επειδή δεν μου φαίνεσαι τελείως σαλταρισμένος, μάλλον κάτι σου σφηνώθηκε. Για μολόγα λοιπόν.
Συνέχισα να τον κοιτάω με το ίδιο βλέμμα μόνο που στην έκφρασή μου θα πρέπει να είχε προστεθεί και η συγκίνηση.
- Με ρώτησες προηγουμένως που είναι η Αριδαία και αυτό ήταν το ερέθισμα που μου έφερε όλες τις άλλες σκέψεις.
Σε πληροφορώ λοιπόν ότι η Αριδαία είναι μια μικρή κωμόπολη στην εσχατιά της χώρας. (Πίσω από το βουνό, πρόεδρε, είναι τα Σκόπια μου έλεγαν οι συνάδελφοι εκεί).
Και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας που σημαίνει ΟΒΥΕ, που σημαίνει ο Κλάδος ολόκληρος, γιατί αυτόν αντιπροσωπεύει ο πρόεδρος ή όποιος άλλος ενεργεί για λογαριασμό της ΟΒΥΕ, ξεκίνησε από την Αθήνα, έκανε 1500 χιλιόμετρα για να βρεθεί κοντά στους 15 συναδέλφους της Αριδαίας. Για να τους ενημερώσει υπεύθυνα, για να ακούσει τους καημούς τους και τα προβλήματά τους, για να τους βοηθήσει να κάνουν ένα βήμα μπροστά.
Δε θα μπορούσε λοιπόν αυτή η φωτογραφία και αυτή η επίσκεψη, ακριβώς επειδή αφορά μια κωμόπολη και ελάχιστους συναδέλφους, να συμβολίζει τα εκατοντάδες ταξίδια που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια από δεκάδες συναδέλφους για να παραχθεί αυτό το τεράστιο έργο, στο συνδικαλιστικό και συνεταιριστικό τομέα, που όλοι σήμερα καμαρώνουμε;
- Έχεις δίκιο, μουρμούρισε σοβαρός και προβληματισμένος και με άφησε να ταξιδεύω στα 40 χρόνια της ΟΒΥΕ, αναπολώντας τα αμέτρητα ταξίδια και τις αμέτρητες ωραίες στιγμές που πέρασα με τους συναδέλφους μου σε όλη τη χώρα.
Όμως πολύ βάρυνε το κλίμα και ας σταματήσουμε.
- Χρόνια Πολλά ΟΒΥΕ και στα ογδόντα σου, θα σου γράψω πιο
πολλά…
